ŚPIESZMY SIĘ KOCHAĆ BUDYNKI, TAK SZYBKO JE OCIEPLAJĄ

Pewna znana mi lekarka (tak, tak, mówię o Tobie) zwykła mawiać, że w medycynie każdy ma swój cmentarzyk.
W architekturze jest niestety podobnie, choć na szczęście nie dosłownie. Nie mamy co prawda cmentarzyków (przynajmniej większość z nas, odpukać, tfu, tfu, solą przez ramię) ale mamy swoje ściany płaczu.
Nasze działania nie powodują zejścia pacjenta, tylko zejście urody budynku.
Dusimy delikwenta piętnastoma centymetrami styropianu, w oczy wstawiamy tanie okna PCV i po zabawie.
Jest zabytek i nie ma zabytku. Cały proces nazywa się fachowo termomodernizacją, potocznie "ociepleniem". 
Mało jest budynków które są w stanie przetrwać taki eksperyment bez uszczerbku na urodzie.
Nikt nie jest bez winy. I moje sumienie nie jest czyste.
Oczywiście mogę się wytłumaczyć, tak jak wszyscy:

 - Ja tylko wykonywałem rozkazy.
-  Nie do mnie należała decyzja.
-  Młody byłem, nie wiedziałem co czynię.


Na sumieniu szczególnie ciąży mi pewien szpital w miejscowości X który zaprawdę powiadam wam, wyszedł obrzydliwie.
Ale cóż było robić? Odmówić przełożonym wykreślenia rysunku? Przykuć się do plottera?
Zakulisowo i potajemnie zniechęcić inwestora do inwestycji?
Czy wreszcie sabotować po nocy plac budowy?
Kiedyś kolega na ostrym kacu moralnym słabo i bez przekonania tłumaczył mi, że przecież te budynki pod spodem, pod warstwami taniej farby, akrylowego tynku i styropianu ciągle są piękne tak jak niegdyś i może kiedyś, w odległej przyszłości, kiedy przyjdą lepsze czasy zdejmie się to wszystko.
Może. Kiedyś. Na razie czasy mamy takie, że każdy liczy się z pieniędzmi wydawanymi na ogrzewanie budynków.
Pewne nadzieje upatruję w efekcie cieplarnianym, ale tu też trzeba niestety długo jeszcze czekać.
Poza tym ci wstrętni ekolodzy mogą wszystko zepsuć.
Jeśli więc, tak jak ja lubicie oglądać stare budynki, śpieszcie się. Styropian i rusztowania już są w drodze.